گوشت قرمز در کشور ما از دام‌هایی نظیر گوسفند، بز، گاو و گاومیش تامین می‌شود. سال گذشته تولید گوشت قرمز در کشور حدود ۸۳۰ هزار تن بود و پیش‌بینی می‌شود که امسال این میزان به ۸۶۵ هزار تن برسد که این میران به هیچ عنوان پاسخگوی نیاز داخل نیست. حمایت از تولید داخل نکته‌ای است که همواره مورد تاکید دولتمردان بوده است ولی در عمل شاهد فقدان برنامه‌ریزی در راستای خودکفایی و افزایش چشمگیر حجم واردات گوشت از برخی کشورها مثل برزیل بوده‌ایم. در سال‌های اخیر دولت برای خروج از بحران، تنظیم بازار و تامین بخشی از نیاز مصرف‌کنندگان ناگزیر به واردات از طریق شرکت‌های تابعه یا خصوصی نزدیک به حاکمیت بوده است. شرکت‌هایی که شایعه همکاری آنها با گروه‌های دولتی و کمک مالی به آنها نیز وجود دارد. واردات به بهانه تنظیم بازار در حالی تولید داخل را قربانی کرده و بار دیگر خطر بیماری‌های مشترک بین انسان و دام را در کمین مردم گذاشته که کارشناسان معتقدند واردات باید بسیار حساب شده انجام شود و اگر قرار باشد که دام زنده وارد کنیم، باید با اجرای تدابیر خاص نظیر کنترل شدید قرنطینه‌های مرزی و افزایش تعداد ایستگاه‌های پست قرنطینه، دام وارد و سریعا به‌کشتارگاه اعزام شود. عملکرد دولت در این بخش به گونه‌ای است که گویی مسوولان فراموش کرده‌اند که واردات باید به‌گونه‌ای حساب‌شده باشد که بازار تولیدکنندگان داخلی به مخاطره نیفتد. اما در حال حاضر وارد کردن گوشت منجمد آماده برای تنظیم بازار و تامین کمبود و نیازهای داخلی راحت‌ترین و آسان‌ترین کار است که انجام می‌شود. وارداتی که چگونگی آن داستان مثنوی هفتاد من کاغذ بوده و تشکل‌های وارداتی تشکیل شده در این حوزه مورد انتقاد بسیاری از فعالان اقتصادی و سیاسی است.
